Whanganui to Taupo

Whanganui is primair onze tussenstop op weg naar het Tongariro NP, waar we het vulkaanlandschap willen bezoeken. De omgeving blijkt echter zodanig de moeite waard, dat we besluiten om wat langer te blijven. Zijn ook wat andere gezinnen met kinderen op de camping en dat is natuurlijk een schaars goed :-). Is ook wel even goed om wat gas terug te nemen want het reistempo is toch behoorlijk hoog geweest.

We besluiten door te rijden via the Whanganui River Road, een smalle bergweg door het regenwoud die voert langs enkele Maori-nederzettingen. Geen kip of andere levende ziel. te zien. Het is als rijden door een lost world.  Indrukwekkend maar voor Inge – die telkens over de rand kijkt  – soms wat beangstigend.  

We overnachten in Whakapapa, aan de voet van Mt Ruapehu, een nog actieve vulkaan, waar ‘s winters wordt geskied en ’s-zomers wordt gehiked. Bedoeling is om op en rond de top een trek te maken want de Togariro Alpine crossing (een volledige dagtrek langs de kraterranden) is niet doenlijk met Alex. Helaas wordt het zicht erbarmelijk (en de verdere weersverwachtingen idem dito), dus moeten we het plan laten varen.

Skiën op een vulkaan is overigens niet zonder risico’s en nog vrij recent (1995/1996) hebben er hier uitbarstingen plaatsgevonden. Daarom is op de berg seismische apparatuur geïnstalleerd aan de hand waarvan skiërs kunnen worden gewaarschuwd met een sirene. Ze hebben dan enkele minuten om een veilig heenkomen te zoeken.  Vraag is natuurlijk wat je moet doen als je in de lift zit… 

Het raften op de Tongariro rivier maakt veel goed. Familiefun, dus niet te wild (klasse 2) en met een eigen boot en stuurman. Duurt even voordat Alex er lol in krijgt (eigenlijk pas na de stop met chocolademelk en koekjes) maar dan juicht ie ook bij elke ‘hobbel’. Bij terugkomst horen we ‘m tegen de ‘scheepshond’ zeggen: “Hoi Bruno daar ben ik weer. Het was wel een beetje eng maar ik heb ’t toch gedaan.” We zijn ontroerd.

Inmiddels in Taupo aangekomen, de noordelijke evenknie van Queenstown. Voor ons even niet ‘kicken’ maar ‘chillen’ in het thermale zwembad van 36 graden. ‘s-middags onbedoeld toch nog wat adrenaline omdat we bij het mountainbiken een verkeerd pad nemen en op een gemeen steil en  bochtig track terecht komen, zo’n vijftig meter boven de rivier. Met Alex achterop is het zeer behoedzaam manoeuvreren langs de afgrond. All goes well that ends well maar volgende keer beslist beter die kaart bestuderen! 

Morgen door naar Rotorua (geisers en meer thermale pret) en vrijdag naar Te Kuiti voor de jaarlijkse ‘running of the sheep’ (!?)