Rarotonga: Kia Orana!

Waarom ook alweer de Cook Islands?  Omdat je niet vaak de kans krijgt om een ‘bounty eiland’ in ‘de Stille Zuidzee’ aan te doen en de Cook Islands zijn qua klimaat in april de beste keuze.

De Cook Islands zijn een eilandengroep op zo’n vier-en half uur vliegen van NZ (niet ver van Tahiti). De eilanden zijn weliswaar autonoom maar hebben een nauwe relatie met NZ. Beetje vergelijkbaar met de Antillen. Maar dan met minder schulden :-). En over geld gesproken: de NZ dollar is de munteenheid, zij het dat ze hier ook eigen, driehoekige muntjes hebben (het ultieme souvenir!).

Voornaamste inkomstenbron is  het toerisme maar met ca. 200.000 toeristen p.j. wordt ‘t nog niet bepaald platgelopen.  En dat proef je, want er zijn (nog) geen toeristenmenu’s, Irish pubs, of hoogbouw etc.  Voelt allemaal dus nog redelijk authentiek aan.  

Onze bestemming is het hoofdeiland Rarotonga (Raro in de volksmond), een ovaalvormig eiland omringd door een koraalrif  De aankomst moet dus spectaculair zijn… als je overdag  aankomt. Dat is helaas niet het geval maar de aankomst is niettemin bijzonder dankzij de ukelemuziek en bloemenkransen. Je voelt je meteen welkom (Kia Orana!). De aankomsthal van Rarotonga International airport is overigens niet veel groter dan de gemiddelde gymzaal, dus het is meteen ook bijzonder druk :-) 

Onderweg hebben we een ‘timewarp’ gemaakt. We zijn vertrokken op vrijdag omstreeks 19 uur en zijn aangekomen op donderdag net voor middernacht. We kunnen dus gewoon de vrijdag overdoen (en wie zou dat soms niet willen).  Lang leve de internationale datumgrens, maar wat een raar fenomeen! Want dit betekent ook dat we tov NL-tijd nu 12 uur achterlopen (terwijl we eerst 12 uur voorliepen).

We hebben een reservering in Lagoon Breeze villas en dat valt zeker niet tegen; een  bungalow in Polynesische stijl met 2 etages, compleet met zeezicht,  rieten dak en 2 badkamers (OK, we kregen een upgrade).  Dus je pakt je kayak en je snorkel (zie ook filmpje), steekt de weg over , en je staat op het strand.  Die weg,  een rondweg van ca. 30 km,  is ook ongeveer de enige weg op het eiland.

Er is openbaar vervoer; zo gaat er gaat een bus rechtsom en een bus linksom. Vergissen is niet mogelijk want het staat er ook op: “CLOCKWISE” respectievelijk “ANTI-CLOCKWISE”. Maar ‘when in Rome do as the Romans do’.  Dus we huren scooters.  Moeten we wel eerst ons scooterrijbewijs halen…maar dat is een feit nadat we succesvol een rondje over het parkeerterrein hebben gereden (met correct gebruik van de richtingaanwijzers)  ;-)

Reden tot grote vreugde dus. Met de scooters toeren we rond het eiland en het moet gezegd, het rijdt best ontspannen, zeker met de gouden tip van het verhuurbedrijf om Alex met een doek aan Inge vast te binden voor het geval  ie in slaap zou vallen. Moeten ons tijdelijke rijbewijs nog wel een keer laten valideren op het politiebureau ;-)

Ook de cultuur wordt niet veronachtzaamd. Want we bezoeken “Highland Paradise”, een verantwoorde  voorstelling over geschiedenis en gebruiken. Met natuurlijk veel zang en (hoela)dans want,  laten we wel wezen, daar komt iedereen voor.  Aardige anekdote is dat als gevolg van de kerstening de hoelarokjes langer en de heupbewegingen  minder uitbundig werden, hetgeen met de opkomst van het toerisme in 1970 direct werd teruggedraaid. Die kerstening is op andere punten wèl een succes gebleven, want om de paar km tref je een kerk aan. En de zondagsrust wordt hier nog gerespecteerd; dus geen bus na het middaguur!

Inmiddels  terug in Auckland, met een licht katerig gevoel omdat we het paradijs weer moesten verlaten.  Want dat is het.  Zullen we er dan maar een eethuisje beginnen? Maar we genieten na via de foto’s en video’s.

P.S.  Aan vliegveiligheid wordt gelukkig ook veel aandacht besteed.  Zie de link (safety in paradise) ;-)