Hobbits, schapen, en mannen in roze

Hobbits

NZ was het decor voor zowel de Lord of the Rings als de Hobbit-films. Helaas zijn alle decors inmiddels afgebroken.  in Matamata is het decor voor The Shire echter weer compleet opnieuw opgebouwd toen de Hobbit werd opgenomen. En ditmaal niet met piepschuim maar met duurzame materialen. Een uitdrukkelijke voorwaarde van de boer die zijn land ter beschikking stelde. Het resultaat is Hobbiton, waar je met een wandeltour doorheen kunt.

Hij zal nu schathemelrijk zijn van de toegangsprijzen, want die zijn even schrikken. Maar dat ben je gauw vergeten na het horen van alle gekke anekdotes over de regisseur (Sir) Peter Jackson en diens haast neurotische drang naar perfectie. Zo zijn alle èchte appels en peren destijds verwijderd en vervangen door plastic pruimen die aan de bomen werden gelijmd.

Running of the Sheep

In Te Kuiti wonen we ´The Great NZ Muster” bij, het nationale kampioenschap schapenscheren. En dat is serious business zo merken we. Gaat niet alleen om snelheid maar er zijn ook stijlpunten te verdienen. En voor scheerwondjes en slordig werk geldt een puntenaftrek. Niettemin lukt het de topdogs om zo’n 8 schapen in 9 minuten te strippen (!).

Van de running of the sheep hadden we ons wat meer voorgesteld. Blijkt veel meer een oefening in behendigheid dan snelheid (en ik heb ook zeker geen 2000 schapen geteld;-). Doel is om de schapen in een pack door de hoofdstraat te manoeuvreren. De herders worden daarbij elk geassisteerd door een roedel honden. Niettemin onderhoudend en good fun. Bovendien rijdt er een stoomtrein, en dat is natuurlijk altijd een spektakel : -)

Rugby

Na te Kuiti ‘racen’ we naar Auckland waar de Auckland Blues ’s-avonds spelen tegen de Otago  Highlanders (Dunedin). Een NZ-onderonsje dus en dat is niet vanzelfsprekend want de rugby competitie (super rugby) bestaat uit 15 teams, waarvan 5 uit NZ, 5 uit OZ en 5 uit Z-Afrika.

Rugby is niet alleen een religie, het is vooral ook een familie-uitje zoals we tot onze aangename verrassing ontdekken. Want  in het familievak treffen we ook een springkussen en kinderopvang aan. Het is even wennen aan de mannen in roze (de scheidsrechters)  maar het is allemaal zeer entertaining. Uitslag schijnt ook niet ècht belangrijk te zijn, want zoals mijn buurvrouw uitlegt: ‘They’re both NZ teams”. Dat verklaart wellicht ook het halflege stadium en de gemoedelijke sfeer?