het gezonde buitenleven

Inmiddels zijn we een week op stap met onze Bushcamper en zijn we aangekomen in Kalbarri, zo’n 500 km ten noorden van Perth. ’t Is allemaal weer even wennen want de afgelopen weken hebben we redelijk comfortabele huisjes gehad en dit is echt back to basics; een 4WD met een daktent en een kleine zijtent. Accessoires: een 2 pitsgasstel, een kraantje, en een koelbox. ‘t ziet er ook cool uit met een giga bullbar en een heuse lier :-).

Het opzetten kost ons na wat oefening inmiddels een kwartier. Meest tijdrovend is de plakvloer die met klittenband aan de zijtent vastzit. Je wil ten slotte geen ongedierte binnen hebben maar just in case;  Inge en Alex slapen in de daktent, ik beneden op een stretcher. Bye bye quality time ;-)  

Het is voortdurend passen en meten en ombouwen en het gebrek aan ruimte is des te voelbaarder nu we de laatste dagen wat last van slecht weer hebben. Regen is zodanig hevig en aanhoudend dat we wat lekkages in de tent hebben (die nu ook ruikt naar natte hond).  In WA, nota bene en dat was wel zo ongeveer de laatste plaats waar we regen hadden verwacht! Ten noorden van ons is het overigens nog veel slechter en zijn er hele wegen en national parks afgesloten vanwege de hevige regenval.  En er komt nog de nodige regen aan. Gelukkig is het warmer dan in het zuiden want daar was het ‘s-nachts echt koud :-)

Daags na het ophalen van de camper hebben we een 4x4 training gedaan bij Richard van Adventure Off Roadtraining (zie filmpje). We oefenen het rijden op gravel, zand en natuurlijk een watercrossing. Veel bruikbare tips (niet gaan rommelen met lier of snapstratch, bij glijden naar de lage kant bijsturen, maximaal lage gearing maar meest belangrijk bandenspaning, bandenspanning, bandenspanning.  En vooral geen zelfoverschatting. De auto kan – op een paar onvolkomenheden na – zijn goedkeuring wegdragen. En ook wij worden OK  bevonden.

Het nut van deze training bleek al een paar dagen later toen we een relatief eenvoudig 4WD-track gingen rijden (met een goede kaart :-), maar op een modderige zoutvlakte kwamen vast te zitten en de regen begon in te zetten.  Moederziel alleen en midden in de bush dus we hebben ‘m wel even geknepen, maar met uitgraven, takken onder de wielen en verlagen van de bandenspanning hebben we onszelf weer los gekregen.  Pffff! Toch nog maar die dure rijplaten aangeschaft. Voor direct levensbedreigende situaties hebben we overigens een noodbaken bij ons dat een GPS –signaal uitzendt aan de hand waarvan de hulpdiensten je kunnen lokaliseren.

Door alle hectiek staan we wel weer de tent in het schemerdonker op te zetten, en dat is niet de eerste keer. Lesson learned is dan ook dat we eerder moeten stoppen met rijden (15.00 uur), en ons ritme meer moeten gaan aanpassen aan het daglicht. Dat is nog best een uitdaging voor typische avondmensen zoals wij.

P.S. we hebben onze eerste kangeroes gespot. Staken 20 meter voor ons over op ons track. En natuurlijk weer zonder goed rechts-links kijken. Verder kunnen we al afvinken: een bandicoot en veel prachtige vogels, waaronder dwergpapegaaien en pelikanen. En steeds meer insecten :-)

P.S. 2 De pelikanen hier in Kalbarri worden dagelijks door vrijwilligers gevoerd, stipt om 08.45 uur. Een traditie die al zo’n 20 jaar bestaat en is ingezet door een local . Leuke anekdote is dat als hij te laat was de pelikanen naar zijn (strand)huis kwamen. Als de berg niet naar Mozes komt…   

P.S. 3 Volgens het laatste weerbericht gelden er vanaf morgenavond ook flood warnings voor onze regio. We houden het nauwlettend in de gaten en gaan zo nodig in een huisje zitten.